ILION-TIBIETAKO TRAKTUAREN SINDROMEA

Belaunaren kanpoaldean min handia eta akutua ezaugarri bezala dituen gaitza da. Halaber, izter osoan zehar ere mina eragin dezake, aldakaren albo-alderaino, trokanterraren mailaraino alegia.

Ilion-tibietako traktuaren sindromea lesio ohikoenetako bat da distantzia luzeko korrikalarien eta txirrindularien artean. Kirol jarduera mugimendu-plano berean luzaroan mantentzeagatik gertatzen da; izan ere, korrika egiteko, ibiltzeko edo txirrindularitzan aritzeko, ilion-tibietako traktuak behe-gorputzadarrak egonkortzen ditu eta belaunek jasan ditzaketen tortsio-indarrei aurre egiten laguntzen du.

Oro har, progresiboki garatzen da, korrikaldiaren jarraitasuna mugatuz. Hamar edo hamabost minutura agertu ohi da, lasterketaren jarraipena eragotziz. Mina maldekin areagotu egiten da, batez ere maldan behera korrika egiten dugunean, baita erritmo motelean egiten dugunean ere. Erritmo moteletan, femurraren alboko kondiloaren eta ilion-tibietako traktuaren arteko ukipen- edo marruskadura-denbora luzeagoa da, eta hori izan daiteke erritmo gutxiko lanetan edo entrenamenduetan sarriagotan agertzearen arrazoia.

Faszia zabalaren gihar tenkatzailea izterraren albotik igarotzen da kanpoaldetik. Aldakatik, kanpoko eremu iliakoan, belaun-mailan tibiaren (Gerdyren tuberkulua deiturikoan) eta ulnaren artean txertatu arte hedatzen da, arestian aipatutako ilion-tibietako traktuaren bidez.

Zeintzuk dira bere sintomak?

Bere sintomarik ohikoena belaunaren kanpoaldeko sentikortasuna edo mina da. Oro har, mina handiagoa izaten da korrika egiteko, makurtzeko, ibiltzeko, eskailera bat jaisteko edo denbora luzez eserita egoteko belauna tolesten denean.

Lotutako arrisku-faktore batzuk honako hauek dira:

Zein da tratamendua?

Lasterkari-belauna edo ilion-tibietako traktuko sindromea tratatzeko lehen urratsa edozein konpentsazio-patroiren edo mugimendu-asimetrien ebaluazio biomekanikoa egitea da, hau da, diagnostiko funtzional bat egitea hain zuzen ere. Diagnostiko funtzionala, egonkortasun edo kontrol motorraren disfuntzioa, aldakaren edota belaunaren artikulazio-mugikortasunaren disfuntzioa etab. izan daiteke.

Beraz, giharren egonkortasuna edota ahultasuna hobetzeko errehabilitazio bat diseinatu beharko da, artikulazio-mobilizazioak egin beharko dira artikulazioen disfuntzioari aurre egiteko, oinetakoen doikuntza egokiak eta artikulazioen eskuzko terapia ere burutu beharko dira, ehunen luzaketak edota mobilizazioak…

Nola prebenitu lesioa?

Kirol edo jarduera berri bat hasten bada, gorputza horretarako prestatzea da garrantzitsuena. Entrenamenduetan gehiagora egitea eta fisikoki egokitzea lesioak saihesteko era egokiak izango dira horretarako. Eremuan mina nabaritzen baduzu, ez itxaron mina jasanezina bihurtu arte eta lesioak kirola egitetik asteetan zehar kirola egin gabe uzten zaituen arte.

Aldakako ariketa isolatuek eta luzaketa ariketek eragin positiboa dute ilion-tibietako traktuko sindromearen sintomak murrizten; izan ere, ariketa egitea minaren murrizte orokortu batean eta indarraren hobekuntzan oinarritutako esku-hartze egokia izan daiteke horrela funtzioa hobetuko delarik.